A’. Αγάπη προς τον Κύριο και Θεό Του

«Καθάπερ σίδηρος εις πυρ εμπεσών, όλος γίνεται πυρ, ούτω και αυτός τω πυρί της αγάπης αναφθείς, όλος γέγονεν αγάπη» (Χρυσόστομος Ε.Π.Ε. 36,442).

Μελετώντας κανείς τις θεόπνευστες επιστολές του Παύλου, αισθάνεται ότι ο ¨μηδέν έχων και τα πάντα κατέχων» Απόστολος, έχει μεταξύ των άλλων μια πύρινη ψυχή μέσα στην οποία είναι αναμμένη μια τεράστια πυρκαγιά αγάπης.

Η αγάπη του όμως αυτή δεν είναι απλός συναισθηματισμός, κάτι το κούφιο και αρρωστημένο, που υπάρχει ίσως σε μερικούς ή πολλούς ανθρώπους που είναι προικισμένοι με πλούσια συναίσθημα και μόνο, χωρίς αντίκρυσμα πνευματικότητας. Η αγάπη του Παύλου είναι κάτι το γνήσιο, το πηγαίο, το αληθινό. Και τούτο, γιατί η πυρκαγιά αυτής της μεγάλης αγάπης έχει ανάψει από μια άλλη άγια αγάπη, την αγάπη του Θεού, η οποία «εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών» (Ρωμ. ε’ 5). Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος γράφει τα εξής χαρακτηριστικά: «Η αγάπη προς τον Πλάστη, αναφλέγεται δια της προσευχής. Καταδυόμενον εις την προσευχή το ανθρώπινο πνεύμα, φλέγεται προς την του Κυρίου αγάπην και ζέει τω πόθω κόρον της ευχής ούχ ευρίσκον, αλλ’ αεί προς τον έρωτα του αγαθού εκκαιόμενον».

Δηλαδή η αγάπη προς τον Δημιουργό του κόσμου Θεό, ζωηρεύει και γίνεται δυνατή με την προσευχή. Όταν το ανθρώπινο πνεύμα βυθίζεται στην προσευχή φλέγεται από την αγάπη του Κυρίου και κοχλάζει από το θείο πόθο, χωρίς να μπορεί να χορτάσει την πείνα της επικοινωνίας με το Θεό, αλλά πυρακτώνεται συνεχώς από τη φλογερή αγάπη προς το αγαθό. Έτσι λοιπόν και η αγάπη του Θεού Πατέρα έχει πυρακτώσει την  καρδιά του μεγάλου Αποστόλου, που εξακοντίζει με τις «αδιάλειπτες προσευχές» του, όλη του την αγάπη «προς τον Πατέρα των οικτιρμών» (Β’ Κορ. α΄ 3) και προς τον «ηγαπημένον (Υιόν Του) εν ω έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού» (Εφεσ. α’ 7).

Για να διαβάσετε το βιβλίο «Παύλος ο Απόστολος της Αγάπης» πατήστε εδώ