Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθής, ἵνα μῄ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διὰ τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς.
“Ιδού, έρχεται ο Νυμφίος μέσα στη νύχτα! Και είναι καλότυχος εκείνος ο δούλος που θα τον βρει ξύπνιο, αντίθετα ανάξιος θα είναι εκείνος που θα τον βρει ράθυμο. Πρόσεχε λοιπόν, ψυχή μου, μην πέσεις σε ύπνο βαθύ για να μην παραδοθείς στον θάνατο και κλεισθείς έξω από την Βασιλεία των Ουρανών, αλλά σύνελθε, ξύπνα και φώναξε δυνατά: Άγιος, Άγιος, Άγιος είσαι Θεέ μου, με τις πρεσβείες της Θεοτόκου, ελέησέ μας”.
Τὰ Πάθη τὰ σεπτά, ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά, ἀνατέλλει τῷ Κόσμῳ· Χριστὸς γὰρ ἐπείγεται, τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι, ὁ τὰ σύμπαντα, ἐν τῇ δρακὶ περιέχων, καταδέχεται, ἀναρτηθῆναι ἐν ξύλῳ, τοῦ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον.
“Η σημερινή ημέρα ανατέλλει στον κόσμο τα σεπτά Πάθη του Κυρίου μας σαν φώτα σωτήρια. Γιατί ο Χριστός επείγεται να πάθει λόγω της αγαθότητάς του. Αυτός που μες στην παλάμη του κρατάει τα σύμπαντα καταδέχεται να κρεμαστεί στο ξύλο για να σώσει τον άνθρωπο”.
Ἀόρατε Κριτά, ἐν σαρκὶ καθωράθης, καὶ ἔρχῃ ὑπ’ ἀνδρῶν, παρανόμων κτανθῆναι; ἡμῶν τὸ κατάκριμα, κατακρίνων τῷ πάθει σου. Ὅθεν αἴνεσιν, μεγαλωσύνην καὶ δόξαν, ἀναπέμποντες, τῇ ἐξουσίᾳ σου Λόγε, συμφώνως προσφέρομεν.
“Αόρατε Κριτά, φανερώθηκες με σάρκα ανθρώπινη κι έρχεσαι να δολοφονηθείς από άνδρες παράνομους. Τη δική μας καταδίκη με το πάθος σου την κατακρίνεις (την αναιρείς). Γι’ αυτό όλοι μαζί προσφέρουμε αίνον, μεγαλύνουμε και δοξάζουμε την εξουσία σου, Λόγε”.
Τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τὰς ἀπαρχάς, ἡ παροῦσα ἡμέρα λαμπροφορεῖ. Δεῦτε οὖν φιλέορτοι, ὑπαντήσωμεν ᾄσμασιν· ὁ γὰρ Κτίστης ἔρχεται, σταυρὸν καταδέξασθαι, ἐτασμούς καὶ μάστιγας, Πιλάτῳ κρινόμενος· ὅθεν καὶ ἐκ δούλου ῥαπισθεὶς ἐπὶ κόρης· τὰ πάντα προσίεται, ἵνα σώσῃ τὸν ἄνθρωπον. Διὰ τοῦτο βοήσωμεν· Φιλάνθρωπε Χριστὲ ὁ Θεός, τῶν πταισμάτων δώρησαι τὴν ἄφεσιν, τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει, τὰ ἄχραντα Πάθη σου.
“Η σημερινή ημέρα με λαμπρότητα μας παρουσιάζει την έναρξη των παθών του Κυρίου μας. Εμπρός λοιπόν, φιλέορτοι με άσματα ας Τον προϋπαντήσουμε. Ο Κτίστης μας έρχεται αποφασισμένος να καταδεχθεί το σταυρό, τα βασανιστήρια και την μαστίγωση ανακρινόμενος από τον Πιλάτο. Γι’ αυτό και δέχεται ράπισμα από τον δούλο στο μάγουλο, τα πάντα καταδέχεται για να σώσει τον άνθρωπο. Γι’ αυτό ας φωνάξουμε: Φιλάνθρωπε, Χριστέ Θεέ μας, δώρισέ μας την άφεση των πταισμάτων μας, εμάς που προσκυνούμε με πίστη τα άχραντα Πάθη Σου”.
Ἐρχόμενος ὁ Κύριος, πρὸς τὸ ἑκούσιον Πάθος, τοῖς Ἀποστόλοις ἔλεγεν ἐν τῇ ὁδῷ. Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ παραδοθήσεται ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, καθώς γέγραπται περὶ αὐτοῦ. Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι’ αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς, ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ, καὶ ἀκούσωμεν βοῶντος αὐτοῦ, οὐκέτι εἰς τὴν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, διὰ τὸ παθεῖν· ἀλλὰ ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρά μου, καὶ Πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου, καὶ Θεὸν ὑμῶν, καὶ συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.
“Καθώς ερχόταν ο Κύριος προς το Πάθος το εκούσιον, έλεγε στο δρόμο προς τους Αποστόλους: Ιδού, ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα και ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί, όπως είναι γι αυτόν γραμμένο στις Προφητείες. Εμπρός λοιπόν εμείς με καθαρούς λογισμούς ας συμπορευθούμε μαζί Του κι ας σταυρωθούμε μαζί Του κι ας πεθάνουμε γι’ Αυτόν ως προς τις ηδονές αυτού του βίου, ώστε να ζήσουμε μαζί Του και να Τον ακούσουμε να μας λέει: Δεν πορεύομαι πλέον στην επίγεια Ιερουσαλήμ για να πάθω, αλλά ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, προς τον Θεόν μου και Θεό σας και θα ανυψώσω κι εσάς στην Άνω Ιερουσαλήμ στη Βασιλεία των Ουρανών”.
Κύριε, τὰ τελεώτατα φρονεῖν, τοὺς οἰκείους παιδεύων Μαθητάς, μὴ ὁμοιοῦσθε τοῖς ἔθνεσιν ἔλεγες, εἰς τὸ κατάρχειν τῶν ἐλαχιστοτέρων· οὐχ οὕτω γὰρ ἔσται ὑμῖν τοῖς ἐμοῖς Μαθηταῖς, ὅτι πτωχὸς θέλων ὑπάρχω, ὁ πρῶτος οὖν ὑμῶν, ἔστω πάντων διάκονος, ὁ δὲ ἄρχων, ὡς ὁ ἀρχόμενος, ὁ προκριθεὶς δὲ ὡς ὁ ἔσχατος· καὶ γάρ ἐλήλυθα αὐτὸς τῷ πτωχεύσαντι Ἀδὰμ διακονῆσαι, καὶ λύτρον δοῦναι ἀντὶ πολλῶν, τὴν ψυχὴν τῶν βοώντων μοι· Δόξα σοι.
“Κύριε, καθώς εκπαίδευες τους μαθητές σου ώστε να φρονούν (να σκέπτονται και να θέλουν) τα τελειότερα, τους έλεγες να μη μοιάζουν με τους εθνικούς οι οποίοι καταδυναστεύουν τους μικρούς κι ασήμαντους. Αυτό δεν πρέπει να έχει ισχύ σε σάς, τους μαθητές μου, γιατί εγώ θεληματικά είμαι πτωχός (εκένωσα εμαυτόν μορφήν δούλου λαβών). Ο πρώτος λοιπόν από εσάς, ας είναι διάκονος όλων, ο άρχοντας ας είναι όπως ο αρχόμενος, ο πρόκριτος σαν να ήταν τελευταίος. Γιατί εγώ ήρθα να διακονήσω τον Αδάμ ο οποίος επτώχευσε (έχασε την παραδείσια δοξα και χαρά, τον πλούτο της Βασιλείας) και να δώσω την ψυχή μου ως λύτρον για να εξαγοράσω πολλούς, αυτούς που μου ψάλλουν «Δόξα σοι»”.
