Μεγάλη Τρίτη εσπέρας

Πόρνη προσῆλθέ σοι, μύρα σὺν δάκρυσι, κατακενοῦσά σου ποσὶ Φιλάνθρωπε, καὶ δυσωδίας τῶν κακῶν, λυτροῦται τῇ κελεύσει σου, πνέων δὲ τὴν χάριν σου, μαθητής ὁ ἀχάριστος, ταύτην ἀποβάλλεται, καὶ βορβόρῳ συμφύρεται, φιλαργυρίᾳ ἀπεμπολῶν σε. Δόξα Χριστὲ τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου.

«Ήρθε κοντά σου η πόρνη κι άδειασε πάνω στα πόδια σου, Φιλάνθρωπε, αρώματα μαζί με δάκρυα και λυτρώνεται με το πρόσταγμά σου από την δυσωδία των κακών (αμαρτιών), ενώ ο αχάριστος μαθητής που ανέπνεε τη χάρη Σου, την χάνει και κυλιέται στον βόρβορο, διώχνοντάς Σε μακριά λόγω της φιλαργυρίας του. Να είσαι δοξασμένος, Κύριε, για την ευσπλαχνία Σου».

Ἰούδας ὁ δόλιος, φιλαργυρίας ἐρῶν, προδοῦναί σε Κύριε, τὸν θησαυρὸν τῆς ζωῆς, δολίως ἐμελέτησεν. Ὅθεν καὶ παροινήσας, τρέχει πρὸς Ἰουδαίους, λέγει τοῖς παρανόμοις. Τί μοι θέλετε δοῦναι, κᾀγὼ παραδώσω ὑμῖν, εἰς τὸ σταυρῶσαι αὐτόν;

«Ο δόλιος Ιούδας που αγάπησε την φιλαργυρία, κατέστρωσε το σχέδιο της προδοσίας Σου, Κύριε, που είσαι ο θησαυρός της ζωής. Γι’ αυτό μεθυσμένος τρέχει στους Ιουδαίους και λέγει στους παράνομους: Τι θέλετε να μου δώσετε κι εγώ θα σας Τον παραδώσω για να τον σταυρώσετε».

Ἡ Πόρνη ἐν κλαυθμῷ, ἀνεβόα οἰκτίρμον, ἐκμάσσουσα θερμῶς, τοὺς ἀχράντους σου πόδας, θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς, καὶ ἐκ βάθους στενάζουσα. Μὴ ἀπώσῃ με, μηδὲ βδελύξῃ Θεέ μου, ἀλλὰ δέξαι με, μετανοοῦσαν, καὶ σῶσον, ὡς μόνος φιλάνθρωπος.

«Η πόρνη μέσα στο κλάμα της φώναζε, εύσπλαχνε (Κύριε), σκουπίζοντας με θέρμη τα άχραντα πόδια Σου με τις τρίχες της κεφαλής της και αναστενάζοντας από τα βάθη της καρδιάς της: Μη με απομακρύνεις, μη με συχαθείς, Θεέ μου, αλλά δέξε με μετανιωμένη και σώσε με, συ που είσαι ο μόνος φιλάνθρωπος».

Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός, προσέφερε τὸ μύρον, τότε ὁ μαθητής, συνεφώνει τοῖς παρανόμοις· ἡ μὲν ἔχαιρε κενοῦσα τὸ πολύτιμον, ὁ δὲ ἔσπευδε πωλῆσαι τὸν ἀτίμητον, αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο, αὕτη ἠλευθεροῦτο, καὶ ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ, δεινὸν ἡ ῥαθυμία! μεγάλη ἡ μετάνοια! ἥν μοι δώρησαι Σωτήρ, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

«Όταν η αμαρτωλή γυναίκα πρόσφερε στον Κύριο το ακριβό μύρο, τότε ο μαθητής ερχόταν σε συμφωνία με τους παρανόμους. Η μεν πόρνη χαιρόταν την ώρα που άδειαζε το δοχείο του πολύτιμου μύρου, ενώ εκείνος βιαζόταν να πουλήσει τον Ανεκτίμητο. Αυτή γνώριζε τον Δεσπότη ενώ εκείνος χωριζόταν από τον Δεσπότη. Εκείνη ελευθερωνόταν και ο άθλιος Ιούδας γινόταν δούλος του εχθρού. Φοβερό κακό η ραθυμία! Μεγάλη και σπουδαία η μετάνοια. Αυτήν δώρισέ μου σωτήρα μου, εσύ που έπαθες για εμάς και σώσε μας».

Ἡ ἀπεγνωσμένη διὰ τὸν βίον, καὶ ἐπεγνωσμένη διὰ τὸν τρόπον, τὸ μύρον βαστάζουσα, προσῆλθέ σοι βοῶσα. Μή με τὴν πόρνην ἀπορρίψῃς, ὁ τεχθεὶς ἐκ Παρθένου, μή μου τὰ δάκρυα παρίδῃς, ἡ χαρὰ τῶν Ἀγγέλων· ἀλλὰ δέξαι με μετανοουσαν, ἣν οὐκ ἀπώσω ἁμαρτάνουσαν Κύριε, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

«Αυτή που είχε απελπιστεί από την άθλια ζωή της, αλλ΄όμως έγινε πολύ γνωστή για τον τρόπο της μετανοίας της, ήρθε κοντά Σου κρατώντας το πολύτιμο μύρο και εκραύγαζε: Μη με απορρίψεις εμένα την πόρνη, εσύ που γεννήθηκες από την Παρθένο. Μην παραβλέψεις τα δάκρυά μου, Εσύ που είσαι η χαρά των αγγέλων. Αλλά δέξε με κοντά σου μετανιωμένη, εμένα που δεν με απόδιωξες όταν αμάρτανα, Κύριε, γιατί έχεις πολύ μεγάλη ευσπλαχνία».

Ποίημα Κασσιανὴς Μοναχῆς

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή, τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, ὀδυρομένη μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει. Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι, ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας. Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ· κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, ὁ κλίνας τοὺς οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει· καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν, τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις, ὧν ἐν τῷ Παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη. Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους, τίς ἐξιχνιάσει ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

«Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες όταν αντιλήφθηκε τη θεότητά Σου, ανέλαβε το ρόλο της μυροφόρου και πριν από τον ενταφιασμό Σου, κλαίγοντας Σου προσφέρει μύρα. Αλίμονό μου, έλεγε, βρίσκομαι μέσα στη νύχτα, μέσα στον οίστρο της ακολασίας, στο σκοτεινό και ασέληνο έρωτα της αμαρτίας! Δέξου τις πηγές των δακρύων μου, εσύ που συγκεντρώνεις μες στα σύννεφα το νερό της θάλασσας! Λύγισε στους στεναγμούς της καρδιάς μου, εσύ που έκλινες τους ουρανούς με την απερίγραπτη κένωσή Σου (από την θεότητα). Θα καταφιλήσω τα άχραντα πόδια Σου και θα τα σκουπίσω πάλι με τις τρίχες της κεφαλής μου, αυτά τα πόδια που η Εύα εκείνο το δειλινό στον Παράδεισο άκουσε τον κρότο τους κι από τον φόβο (λόγω της παρακοής) κρύφθηκε. Τα πλήθη των αμαρτιών μου και την άβυσσο των κριμάτων μου ποιος θα τα εξιχνιάσει, Σωτήρα της ψυχής μου; Μη με παραβλέψεις, τη δούλη Σου, Εσύ που έχεις αμέτρητο έλεος!».