Μενού Κλείσιμο

Ἡ Σιών κατά τοῦ Σιωνισμοῦ ~ Οι πρόγονοι του Σιωνισμού ~ Μία ἑλληνορθόδοξη κριτική ἐναντίον τῆς ἀόρατης δικτατορίας τῶν Σιωνιστῶν (Γ’ μέρος)

Β.1 Στα βάθη της αρχαιότητας

   Οι ρίζες του Σιωνισμού πρέπει να αναζητηθούν σε σχέση με την αρχαία ιστορία του εβραϊκού έθνους, που παρουσιάζεται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.

Οι πρώτοι Εβραίοι ήταν η ευρύτερη οικογένεια του πατριάρχη Ιακώβ (ή Ισραήλ, όπως επίσης ονομαζόταν), που μετακινήθηκε από τη Χαναάν (Παλαιστίνη) προς την Αίγυπτο, γύρω στο 1800 π.Χ.

     Ο Ιακώβ (γιος του Ισαάκ και εγγονός του Αβραάμ) είχε 12 γιους, από τους οποίους προήλθαν οι δώδεκα φυλές του αρχαίου Ισραήλ.  

Ήδη από την εποχή του Αβραάμ είχε δοθεί η άνωθεν υπόσχεση ότι από τους απογόνους του θα δημιουργηθεί ένα μεγάλο έθνος, πολυπληθές σαν τα άστρα του ουρανού, μέσω του οποίου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης.

Ο ίδιος ο Ιακώβ είχε προφητεύσει ότι από τους απογόνους ἑνός ἐκ τῶν υἱῶν του, του Ιούδα (απλή συνωνυμία με τον κατοπινό προδότη του Κυρίου μας), θα εμφανιστεί ένας πανίσχυρος άρχοντας (Shiloh στα εβραϊκά), για όλους τους λαούς (Γεν. 49,10).

       Είναι αξιοπρόσεχτο το γεγονός ότι ο λαός των Εβραίων είχε σταθερά το ελάττωμα του φθόνου και της σκληρότητας, από την εποχή του Χαλκού μέχρι σήμερα, όπως οι Έλληνες το ελάττωμα της διχόνοιας!

Πώς αποδεικνύεται αυτό; Βλέπουμε ότι ανάμεσα στα παιδιά του Ιακώβ υπήρχε κάποιο που ξεχώριζε, ένας πραγματικός άγιος, ο Ιωσήφ.

       Τα άλλα αδέλφια του τον ζήλευαν και έφτασαν σε σημείο να θέλουν να τον σκοτώσουν. Τελικά αποφάσισαν να τον πουλήσουν σε Άραβες εμπόρους, για να τον ξεφορτωθούν, και είπαν ψέματα στον πατέρα τους ότι πέθανε. Φοβερή σκληρότητα, τόσο προς τον αδελφό τους, όσο και προς τον πατέρα τους, που θρηνούσε για την απώλεια του Ιωσήφ, καθώς πίστεψε στο ψέμα των υπόλοιπων γιων του.

     Τέτοιες ενέργειες δεν έπαψαν ποτέ να κάνουν οι Εβραίοι, όσα χρόνια και να πέρασαν.

Πάντα, ασφαλώς, με την επισήμανση ότι δεν ήταν όλοι οι Εβραίοι σκληροί και πανούργοι.

Υπήρχαν και άγιοι ανάμεσά τους, όπως προαναφέραμε, οι οποίοι έλαμπαν με τις αρετές τους και τις ικανότητές τους.

Υπήρχε, όμως, και ένα τμήμα του εβραϊκού λαού που ήταν πραγματικά αδίστακτο, δεν δυσκολευόταν να κάνει τις πιο παράλογες πράξεις και τα πιο φρικτά εγκλήματα. Ένας λαός με δύο άκρα αντίθετα.

     Οι Εβραίοι ήταν, ήδη από αυτήν εποχή που μελετάμε, μονοθεϊστές, ονόμαζαν τον Θεό Ελ (ελοχίμ στον πληθυντικό) ή Γιαχβέ (ο Ων, αυτός που υπάρχει) και είχαν μια θρησκεία ολότελα διαφορετική, από αυτήν των γύρω λαών, που ήταν όλοι πολυθεϊστές.  

Πήρε την οργανωμένη της μορφή στα χρόνια του Μωυσή, αιώνες μετά, που έγινε ο θρησκευτικός και πολιτικός ηγέτης των Εβραίων.

Άραγε, ήταν αλήθεια αυτά που δίδαξε ο Μωυσής στους Εβραίους;  

Ήταν ο λόγος του Θεού αυτά που έγραφαν οι πέτρινες πλάκες που κρατούσε στα χέρια του ο Μωυσής, όταν κατέβηκε από το όρος Σινά;

      Ναι, ήταν όλα αλήθεια. Γιατί αυτό που ονομάζουμε Ιουδαϊσμό, θρησκεία των Εβραίων, δεν ήταν θρησκεία, όπως είναι οι διάφορες θρησκείες των λαών, που ιδρύθηκαν από κάποιον άνθρωπο. Ήταν η αποκάλυψη του Θεού προς τους ανθρώπους, μέσω των Εβραίων.

Η θεολογική ουσία της Παλαιάς Διαθήκης ήταν πολύ ανώτερη από τις θρησκευτικές θεωρίες κάθε άλλου λαού στη γη, πολύ πέρα από τον νου των ανθρώπων.

Τα δευτερεύοντα θρησκευτικά στοιχεία, και μόνο αυτά, του Ιουδαϊσμού είχαν ομοιότητες με τις θρησκείες των άλλων λαών.

     Η αποκάλυψη, όμως, αυτή ήταν σε ανθρώπους της εποχής του Χαλκού, περισσότερο από τρεις χιλιάδες χρόνια πριν από το σήμερα.

Σε μια εποχή που οι άνθρωποι ήταν τόσο νήπιοι στο μυαλό σε κάποια θέματα, που ήταν σίγουροι ότι ο θεός είναι ένα μοσχάρι, ένας κροκόδειλος, ότι κάποιος θεός μεταμορφώθηκε σε ταύρο, για να ζευγαρώσει με μια θεά που μεταμορφώθηκε σε αγελάδα (για να του ξεφύγει!) και διάφορα άλλα, με τα οποία ο σύγχρονος άνθρωπος γελάει, αλλά ο τότε άνθρωπος τα πίστευε ακράδαντα.

      Πολλοί λένε ότι δεν μπορεί ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης να είναι ο Θεός της Καινής Διαθήκης.

Απλά, δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ο άνθρωπος ήταν διαφορετικός, όχι ο Θεός. Γι’ αυτό σε κάποια σημεία (όχι σε όλα) ο Γιαχβέ, ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης μιλά και αντιμετωπίζει τον άνθρωπο πολύ διαφορετικά από τον Χριστό, τον Θεό της Καινής.

     Επίσης, πολλοί λένε ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι η ιερή Βίβλος του Σιωνισμού.

Ότι εξαιτίας της πιστεύουν οι Σιωνιστές όσα πιστεύουν. Άλλο ένα χονδροειδές ψέμα.

Δεν υπάρχει βιβλίο στον κόσμο, που να μίλησε με πιο σκληρή γλώσσα εναντίον των κακών Εβραίων, όσο η Παλαιά Διαθήκη!

Αλλά, κατά τη γνωστή αντιεπιστημονική τακτική, αυτοί που το λένε απομονώνουν κάποια εδάφια, τα παρερμηνεύουν και πλάθουν ό,τι είδους θεωρία θέλουν.

     Ο Ιουδαϊσμός, επαναλαμβάνουμε, δεν ήταν θρησκεία σαν τις άλλες κοσμικές θρησκείες, όχι μόνο γιατί ήταν θεϊκή αποκάλυψη και όχι ανθρώπινη αναζήτηση, αλλά επιπλέον γιατί ήταν διαθήκη, συμφωνία δηλαδή.

Στη διαθήκη έχουμε τουλάχιστον δύο συμβαλλόμενα μέρη, τον κληροδότη (διαθέτη) και τον κληρονόμο.  

Ο Θεός-κληροδότης αποφασίζει να υιοθετήσει τον λαό των Εβραίων και να τους παραχωρήσει διάφορες ευλογίες, με την προϋπόθεση ο κληρονόμος να πιστεύει αποκλειστικά στον Θεό και να τηρεί πιστά τις εντολές Του.

      Αν ο κληρονόμος παραβίαζε την προϋπόθεση της διαθήκης, η διαθήκη ακυρωνόταν! Δηλαδή, ο Θεός αποσύρει τη Χάρη Του και την ευλογία Του, μέχρι να συμμορφωθεί ο κληρονόμος.

Αυτό ακριβώς γινόταν από την αρχή της συμφωνίας μέχρι την εμφάνιση του Χριστού.

Οι Εβραίοι, στην πλειοψηφία τους, παραβίαζαν τη διαθήκη και τιμωρούνταν.

      Δυστυχώς, οι Εβραίοι όχι μόνο αθετούσαν τη διαθήκη, αλλά είχαν και την απαίτηση να συνεχίζει ο Θεός να τους στέλνει ευλογίες.

Σχημάτισαν μια αρρωστημένη θρησκευτικότητα, κατά την οποία εκείνοι μπορούσαν να κάνουν όποια αμαρτία θέλουν, να πιστεύουν όπως θέλουν στον Θεό, αλλά ταυτόχρονα να είναι ο τέλειος, ο εκλεκτός λαός του Θεού, και ότι οι άλλοι λαοί ήταν κατώτεροι.

Β.2 Η προσδοκία του Μεσσία

       Πολύ περισσότερο, διαστρέβλωσαν την αλήθεια για τον άρχοντα, που  υποσχέθηκε ο Θεός να τους στείλει, που ήταν ο λεγόμενος Μεσσίας (Mashiah στα εβραϊκά), που μεταφράζεται Χριστός, δηλαδή κεχρισμένος, αλειμμένος κατά λέξη και ευλογημένος από τον Θεό, εκλεκτός ηγέτης, ως προς την ευρύτερη έννοια.

Ο άρχοντας αυτός, του οποίου η έλευση προφητεύτηκε από τον πατριάρχη Ιακώβ, όπως προαναφέραμε, έγινε το σημείο αναφοράς μέσα στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.

       Οι αναφορές στον Μεσσία ήταν ποικίλες, αλλά ελαφρώς αινιγματικές, δεν αρκούσε μόνο η σκέψη των ανθρώπων για να καταλάβουν τί θα συμβεί με τον Μεσσία. Χρειαζόταν και φώτιση Θεού, την οποία δεν είχαν όλοι οι Εβραίοι.

Οι Άγιες Γραφές μιλούσαν για κάποιο ξεχωριστό πρόσωπο που έρθει κάποια στιγμή στον κόσμο, από τη μικρή πόλη της Βηθλεέμ, θα ήταν υπερφυσικός, θα γεννιόταν από παρθένο μητέρα, θα είχε δύναμη και χάρη θεϊκή, σοφία και πλούτο.

Θα γινόταν βασιλιάς στην Ιερουσαλήμ, θα έφερνε τη δικαιοσύνη και την ειρήνη, η εξουσία του θα απλωνόταν σε όλα τα έθνη του κόσμου, ενώ θα συνέτριβε κάθε εχθρική δύναμη, που θα απειλούσε το  κράτος του.

Επίσης, θα μάζευε ξανά στο Ισραήλ όλους τους σκορπισμένους Εβραίους, σε μια βασιλεία παγκόσμια και αιώνια.

      Η εικόνα για τον Μεσσία και το κράτος του ήταν εντυπωσιακή. Καμία αυτοκρατορία, από όσες είχε δει ο κόσμος, δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με τη βασιλεία του Μεσσία, θα ήταν η πιο φωτεινή, η πιο πλούσια αυτοκρατορία, μέσα στην οποία θα ζούσαν για πάντα ευτυχισμένοι οι άνθρωποι, χωρίς κακία και μίσος. Όλη η γη θα γινόταν μια χαρούμενη οικογένεια, με αρχηγό τον Μεσσία, ο οποίος τελικά θα ήταν ο ίδιος ο Θεός ἐπὶ γῆς.

     Στο μεγαλείο αυτής της μεσσιανικής εποχής θα συμμετείχαν όλα τα έθνη, όλοι μια μέρα θα έφταναν στην Ιερουσαλήμ, θα γονάτιζαν μπροστά στον Μεσσία, θα προσκυνούσαν και θα δόξαζαν τον Θεό και τον απεσταλμένο Του.

Αλίμονο, όμως, σε όποιον πολεμούσε τον Μεσσία και το κράτος του, θα συντριβόταν σαν πήλινο βάζο, θα έλιωνε σαν το κερί μπροστά στη φωτιά, θα εξαφανιζόταν όπως σκορπίζει ο άνεμος τον καπνό.

      Αυτά και πολλά άλλα διδάχθηκε το εβραϊκό έθνος για τον Μεσσία, μέσω της θρησκείας του, του Ιουδαϊσμού.

Αλλά όλο αυτό το μεσσιανικό όραμα δεν θα ήταν για όλους, αλλά μόνο για όσους θα τηρούσαν τη Διαθήκη, τη συμφωνία με τον Θεό.

Οι παραβάτες θα τιμωρούνταν, με την έννοια ότι ο Θεός θα τους εγκατέλειπε και θα συντρίβονταν από τους εχθρούς τους, θα σκόρπιζαν μέσα στα έθνη, αλλά και εκεί ησυχία δεν θα έβρισκαν.  

Γιατί η Θεία Χάρη δεν θα ήταν στη ζωή τους πια, λόγω των αμαρτιών τους, λόγω της αμετανοησίας τους.

     Η πιο αυστηρή προειδοποίηση του Θεού είχε σχέση με τον πολυθεϊσμό.

Μη λατρέψετε ποτέ άλλους θεούς, μην αναζητήσετε αλλού τη σωτηρία. Μέχρι που ο Θεός παρομοίασε τη σχέση του με τους Εβραίους με σχέση γάμου, όπου τον ρόλο της νύφης  είχαν όλοι οι Εβραίοι.

Αν λάτρευαν άλλον θεό, αυτό θα ήταν μοιχεία και θα προκαλούσε την οργή του προδομένου συζύγου.

Παρόλα αυτά, όσο αυστηρά και ξεκάθαρα και αν μιλούσε ο Θεός, οι Εβραίοι όχι μόνο δεν τηρούσαν τους κανόνες της συμφωνίας, αλλά στρέφονταν στη λατρεία των ψεύτικων θεών και στην άσκηση του αποκρυφισμού (μαγείας), που τον διδάσκονταν από τους γειτονικούς λαούς.

Β.3 Η δράση των Προφητών

       Εκείνες τις εποχές εμφανίστηκαν οι Προφήτες, δηλαδή Εβραίοι πιστοί στον αληθινό Θεό και φωτισμένοι από Αυτόν, που έλεγξαν με σκληρά λόγια τη θρησκευτική διαστροφή και την ανηθικότητα των υπόλοιπων Εβραίων.

Πάντα, λοιπόν, υπήρχε το σχήμα των ολίγων εκλεκτών και των πολλών πλανημένων Εβραίων.

     Οι πολλοί Εβραίοι, βέβαια, δεν ανέχονταν να θίγεται ο εγωισμός τους, να τους ελέγχουν και τους λένε ότι πλανήθηκαν, ξέπεσαν, παρεκτράπηκαν. Και την πιο σκληρή φράση την άκουσαν οι Εβραίοι εναντίον της ιερής τους πόλης, της πρωτεύουσας Σιών (Ιερουσαλήμ).  

Ένας από τους κορυφαίους Εβραίους Προφήτες, ο Ησαΐας, είπε χαρακτηριστικά:  «Πῶς ἐγένετο πόρνη πόλις πιστὴ Σιών» (Ησ.1,22).

     Και πώς απευθύνεται στους ίδιους τους Εβραίους; «οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν, υἱοὶ ἄνομοι» (Ησ.1,4).

Αντίστοιχα, ο προφήτης Ωσηέ λέει κατά λέξη στους Εβραίους ότι δεν είναι πια ο λαός του Θεού, «ὑμεῖς οὐ λαός μου, καὶ ἐγώ οὐκ εἰμὶ ὑμῶν» (Ωσ.1, 9), όπως νόμιζαν και χαίρονταν, αλλά μια μοιχαλίδα, που θα υποστεί φρικτή τιμωρία, «…ἐκδύσω αὐτὴν γυμνὴν καὶ ἀποκαταστήσω αὐτὴν καθὼς ἡμέρα γενέσεως αὐτῆς. καὶ θήσω αὐτὴν ἔρημον καὶ τάξω αὐτὴν ὡς γῆν ἄνυδρον καὶ ἀποκτενῶ αὐτὴν ἐν δίψει·  καὶ τὰ τέκνα αὐτῆς οὐ μὴ ἐλεήσω, ὅτι τέκνα πορνείας ἐστίν» (Ωσ.2, 5-7).

      Όπως είναι φανερό, η Παλαιά Διαθήκη μιλά, στην κυριολεξία, με τα χειρότερα λόγια εναντίον των κακών Εβραίων, λόγια που θα ντρεπόταν ο σύγχρονος άνθρωπος να ξεστομίσει.

 Χαρακτηρίζει τους Εβραίους ως σκληροτράχηλο λαό, απείθαρχο και διεφθαρμένο.

Είναι σαν να μιλάει η Σιών εναντίον των Εβραίων, εναντίον του Σιωνισμού!

Σιών, αλληγορικά, είναι η υγιής, η σωστή σχέση των ολίγων Εβραίων με τον Θεό.

Σιωνισμός είναι η αρρωστημένη και διεστραμμένη σχέση των υπόλοιπων Εβραίων με τον Θεό, για την οποία όμως φταίνε οι ίδιοι, όχι ο Γιαχβέ.

       Το τέλος ποιο ήταν;

Οι (κακοί) Εβραίοι δίωκαν ή και δολοφονούσαν τους (καλούς) Προφήτες, που ήταν ασφαλώς ομοεθνείς τους.

Ακόμη μια γενίκευση, μια διαπίστωση, που δεν είναι ρατσιστικό σχόλιο, αλλά μια πικρή πραγματικότητα.

Μια αλήθεια, που θα αποτελέσει τελικά κάτι σαν δόγμα, μέσα στον Σιωνισμό.

Όσοι μας ενοχλούν ή μας χαλάνε τα σχέδια, θα εξοντώνονται!

       Οι Εβραίοι τελικά κατακτήθηκαν, όπως είχαν προφητεύσει οι Προφήτες, από τους Βαβυλώνιους και είδαν την Σιών να καταστρέφεται το 587 (ή 586) π.Χ. Στη συνέχεια υποδουλώθηκαν στους Πέρσες, που τους φέρθηκαν πιο ανθρώπινα, και το 538 π.Χ. επέτρεψε ο Πέρσης βασιλιάς Κύρος ο Μέγας να επιστρέψουν οι αιχμάλωτοι Εβραίοι από τη Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ, να ξαναχτίσουν τα τείχη της και να ανοικοδομήσουν τον κατεστραμμένο ναό του Σολομώντα.

Έτσι, εκπληρώθηκε η προφητεία που μιλούσε για την επιστροφή στην Παλαιστίνη: «καὶ πάλιν συνάξει σε ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν, εἰς οὓς διεσκόρπισέ σε Κύριος ἐκεῖ …καὶ εἰσάξει σε ὁ Θεός σου ἐκεῖθεν εἰς τὴν γῆν, ἣν ἐκληρονόμησαν οἱ πατέρες σου, καὶ κληρονομήσεις αὐτήν» (Δτ.30, 2-5).

       Αργότερα, το 331 π.Χ., βρέθηκαν στα χέρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Ελλήνων.

Ο Μέγας Αλέξανδρος σεβόταν κάθε λαό που κατακτούσε. Οξύμωρο σχήμα, αλλά αλήθεια.  

Όταν πέθανε, το 323 π.Χ., κανένας από τους κατακτημένους λαούς του δεν επαναστάτησε.

 

Οι μόνοι που προκάλεσαν αμέσως εξεγέρσεις και συγκρούσεις ήταν οι Έλληνες!

Η διχόνοια, όπως είπαμε, είναι το «δόγμα» του Ελληνισμού.

       Οι διάδοχοι του Μ. Αλεξάνδρου, Σελευκίδες και Πτολεμαίοι, δεν είχαν τις αρετές του.

Φέρθηκαν με βάναυσο και ασεβή τρόπο προς τους Εβραίους, με αποτέλεσμα να προκαλέσουν τη δίκαιη οργή των Εβραίων.

Με αυτά τα γεγονότα σχετίζονται οι μόνες αρνητικές αναφορές εναντίον των Ελλήνων στην Παλαιά Διαθήκη.

Και δεν είναι απαξιωτικές εναντίον του ελληνικού έθνους, αλλά εναντίον των πράξεων συγκεκριμένων Ελλήνων τυράννων.

Πουθενά η  Παλαιά Διαθήκη δεν προσβάλλει τους Έλληνες, ως έθνος.

Αντίθετα, τους Εβραίους τους στηλιτεύει ποικιλοτρόπως, όπως είδαμε ανωτέρω.

        Σε αυτήν την περίοδο, την ελληνιστική, παρουσιάστηκε η πρώτη ρήξη ανάμεσα σε Έλληνες και Εβραίους, που όμως δεν ήταν η αιτία για την οποία διαχρονικά ο Σιωνισμός εχθρεύεται τον Ελληνισμό.

Οι διάφοροι διεσπαρμένοι Εβραίοι μέσα στον ελληνικό χώρο της ανατολικής Μεσογείου έζησαν, σε γενικές γραμμές, ειρηνικά με τους Έλληνες και μάλιστα ξέχασαν την αρχαία εβραϊκή γλώσσα και μιλούσαν πλέον ελληνικά.

       Τα πράγματα επιδεινώθηκαν, όταν στα μέσα του 1ου αι.π.Χ., οι Ρωμαίοι κατέκτησαν τους Εβραίους, που είχαν αποκτήσει για λίγα χρόνια την ανεξαρτησία τους στην Παλαιστίνη.

Η  υποδούλωση στους Ρωμαίους τούς έκανε να στρέψουν ξανά τις ελπίδες τους στον Μεσσία, που εδώ και αιώνες τον περίμεναν, αλλά για να τους λυτρώσει από τους Ρωμαίους, όχι για να τους ελέγξει για τις αμαρτίες τους, όπως έκαναν οι Προφήτες!

Β.4 Η παρουσία του Μεσσία

        Τελικά ο Θεός εκπλήρωσε την υπόσχεσή Του και ο Μεσσίας ήρθε.

Ο κεχρισμένος, ο Χριστός, ο Υιός του Θεού ως προς τη θεϊκή Του φύση και ο Υιός της Παρθένου Μαρίας ως προς την ανθρώπινη φύση.

Εκεί φάνηκε ξεκάθαρα πόσο εσφαλμένη αντίληψη περί τοῦ Μεσσίου είχαν οι περισσότεροι Εβραίοι.

Χρόνια περίμεναν να έρθει η βασιλεία του Θεού, μέσω του Μεσσία.

Επιτέλους, ήρθε η ώρα της μεγάλης επανάστασης και της δημιουργίας του πανίσχυρου κράτους.

Αλλά ποιο θα ήταν, άραγε το κράτος, η βασιλεία του Μεσσία;

     Εδώ οι Εβραίοι ξαφνιάστηκαν λίγο. Οι περισσότεροι είχαν την ιδέα ενός κοσμικού κράτους και ενός κοσμικού ηγέτη, με υπερφυσικές ικανότητες.

Δεν περίμεναν να ακούσουν ότι : «Ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστίν» (Λκ.17,21).

Για τρία ολόκληρα χρόνια, ο Μεσσίας εξηγούσε στους Εβραίους την έννοια της βασιλείας του Θεού, που είχαν πλέον μπροστά στα μάτια τους, τώρα που εκπληρώνονταν οι προφητείες και οι υποσχέσεις.

       Η βασιλεία (το κράτος) που εγκαινιάζει ο Μεσσίας είναι πνευματική, όχι κοσμική.

Πολίτες αυτής της βασιλείας θα μπορούσαν να γίνουν όλοι οι λαοί, αρκεί να θέλουν, να πιστέψουν και να αποδεχθούν τη νέα συμφωνία, την Καινή Διαθήκη, ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους.

Και το όνομα του μεσσιανικού κράτους θα είναι: «Εκκλησία».

Και ο βασιλιάς, ο ηγέτης, ο άρχοντας θα είναι αιώνια ο Ιησούς Χριστός.

Αυτό το κράτος θα είναι πανίσχυρο, γιατί έχει πλέον οικοδομηθεί σε μια αρραγή πέτρα, στο ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, είναι ο Θεός.

Οι πολίτες του θα είναι πάμπλουτοι, αλλά όχι με τη δύναμη του χρήματος, αλλά με τη Θεία Χάρη, που θα είναι αμέτρητη και αστείρευτη.

Θα επικρατεί η χαρά, η ειρήνη και η δικαιοσύνη, γιατί θα επικρατούν δύο μεγάλες αρετές, η αγάπη και η ταπείνωση, από τις οποίες θα προέλθει κάθε άλλο αγαθό.

Και, τέλος, αυτό το κράτος θα συντρίψει τη δύναμη του εχθρού.

Αλλά ποιος είναι ο εχθρός, ο αντίπαλος;

Ο Εωσφόρος, ο πατέρας και δημιουργός κάθε κακού, ο Διάβολος.

Αυτόν θα πολεμήσει ο Μεσσίας, ενάντια σε αυτόν θα ξεσηκώσει μια παγκόσμια επανάσταση, έναν ανελέητο πόλεμο, που θα σβήσει καθετί που είναι αντίθετο στο θέλημα του Θεού, που είναι έργο του Πονηρού: την αμαρτία, το ψέμα, την αδικία, τον θάνατο!

      Φωτιά ήρθα να βάλω στη γη (Λκ.12,49), φώναζε ο Μεσσίας, και μαχαίρι (Μτ.10,34), μέχρι να γκρεμιστεί και το τελευταίο οχυρό του Κακού πάνω στη γη, μέχρι να συντριβεί σαν το πήλινο βάζο.

Αυτός ήταν ο Μεσσίας που περίμεναν, αυτή ήταν η εκπλήρωση των προφητειών, σε πνευματικό, όχι σε κοσμικό επίπεδο.

Και τώρα όλοι θα συγκεντρώνονταν στο κράτος του Μεσσία, στην Εκκλησία, στην πνευματική Σιών, στην άνω Ιερουσαλήμ.

Και όλα τα έθνη του κόσμου θα προσκυνούσαν τον Μεσσία, αιώνια θα Τον δόξαζαν μέσα στην Εκκλησία.

Και κάπως έτσι θα έληγε η πνευματική Διασπορά, η περιπλάνηση και η εξορία από την αλήθεια του Θεού.

        Η αποκάλυψη όλης αυτής της αλήθειας δεν βρήκε παντού την ίδια απήχηση.

Θα λέγαμε ότι χωρίστηκαν οι Εβραίοι, που γνώρισαν τον Ιησού, σε τρεις ομάδες, τους θερμούς, τους χλιαρούς και τους ψυχρούς.

Θερμοί ήταν όσοι είχαν καλή διάθεση μέσα τους, αγαθή προαίρεση.

Αυτοί δεν δυσκολεύτηκαν να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο του Ιησού τον Χριστό, τον Μεσσία.

       «Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν» (Ιω.1,42) και «ῥαββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ» (Ιω.1,50) αναφωνούσαν οι καλόκαρδοι Εβραίοι και γίνονταν μαθητές Του.  «Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός» (Ιω.4,42) έλεγαν με βεβαιότητα όσοι ταπεινοί άνθρωποι Τον συναναστράφηκαν. Αλλά πιστοί μαθητές του Μεσσία, άνδρες και γυναίκες, με θερμή πίστη ήταν λίγοι.

      Οι περισσότεροι ήταν χλιαροί, σε μια μέτρια κατάσταση.

Είδαν ή άκουσαν ότι ο Χριστός έκανε και θαύματα, με αποτέλεσμα να τρέχουν να Τον συναντήσουν, για να ωφεληθούν.

Αλλά πέραν τούτου, ουδέν!

Εύκολα θα μπορούσαν να Τον ξεχάσουν, να Τον εγκαταλείψουν.

Και όπως θα μπορούσαν να φωνάξουν : «Ὡσαννά. Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου· Εὐλογημένη ἡ ἐρχομένη βασιλεία ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ πατρὸς ἡμῶν Δαυίδ» (Μρ.11,9-10), θα μπορούσαν μετά από λίγο και να φωνάξουν «σταύρωσον αὐτόν» (Μρ.15,13)!

       Υπήρχε, όμως, και μια ομάδα Εβραίων που ήταν εντελώς ψυχροί απέναντι στον Μεσσία και θερμοί ως προς το να συγκρουστούν μαζί Του.

Ήταν οι κακοί Εβραίοι, οι σκληρόκαρδοι, οι εγωιστές, που έβλεπαν με φθόνο τη δημοτικότητα του Μεσσία.

Και σχεδόν όλοι αυτοί οι κακοί ήταν σε θέσεις εξουσίας, ήταν οι πνευματικοί ηγέτες του Ισραήλ, ήταν οι Ραββίνοι, οι Φαρισαίοι, οι ιερείς του ναού των Ιεροσολύμων, η άρχουσα τάξη της εβραϊκής κοινωνίας.

     Ο Μεσσίας, όπως και στο παρελθόν οι Προφήτες, δεν άργησε να ελέγξει τον εγωισμό και τη φαυλότητα αυτών των ανθρώπων, που παρίσταναν τους ευσεβείς, αλλά ήταν λύκοι με μορφή προβάτου.

 

Σύντομα αυτοί οι σκληροί Εβραίοι έγιναν επιθετικοί απέναντί Του, άρχισαν να Τον συκοφαντούν, να Τον προκαλούν, να Τον απειλούν.

     «Εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός, τα τέκνα του Αβραάμ, οι κληρονόμοι του Θεού από τον Μωυσή». Ποιος ήταν αυτός ο Ιησούς, που τολμούσε να τους πληγώσει τον εγωισμό, να τους αποκαλύψει την αμαρτωλότητά τους;  

Οι Φαρισαίοι και οι άλλοι είχαν την απαίτηση να τους κολακεύει ο Θεός, να τους κάνει τα χατίρια (σαν τα τζιν των μουσουλμάνων), αλλά οι ίδιοι να είναι ανήθικοι, υποκριτές, ψεύτες, να μην εφαρμόζουν το θέλημα του Θεού, αλλά να είναι παιδιά του Θεού.

       Ο Χριστός τούς αποκάλυψε ότι βρίσκονται σε πλάνη, ότι τα έργα τους ήταν ασυμβίβαστα με την πίστη τους.

Τους είπε κατά πρόσωπο ότι τα έργα τους είναι έργα μίσους, όχι αγάπης.

Επομένως, όχι μόνο δεν είστε παιδιά του Αβραάμ, αλλά «ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστε καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν» (Ιω. 8,44). Από τα έργα σας φαίνεται ποιανού πατέρα είστε παιδιά.

Αντίστοιχα, στο βιβλίο της Αποκάλυψης, φανερώνει ο Κύριος ότι αυτού του είδους οι Εβραίοι είναι «συναγωγή τοῦ σατανᾶ» (Απ. 2,9) και όχι Ιουδαίοι.

         Ο Αβραάμ και ο Μωυσής ήταν δυο πρόσωπα, για τα οποία καυχώνταν οι Εβραίοι.

 

Ο Χριστός τούς κατέρριψε και αυτόν τον μύθο, που έτρεφαν. «Μὴ δοκεῖτε ὅτι ἐγὼ κατηγορήσω ὑμῶν πρὸς τὸν πατέρα· ἔστιν ὁ κατηγορῶν ὑμῶν Μωϋσῆς, εἰς ὃν ὑμεῖς ἠλπίκατε» (Ιω.5,45).

Ο Μεσσίας πλέον τους ισοπέδωνε την όλη κοσμοθεωρία τους, δεν τους έθιγε απλά τον εγωισμό.

      Αυτός ο Μεσσίας δεν πληρούσε τις προσδοκίες των κακών Εβραίων, παρά μόνο των καλών.

Δεν έκανε για Μεσσίας, αλλιώς Τον περίμεναν.

Και στα σχέδιά τους ήταν εμπόδιο.

Έπρεπε να εξοντωθεί, ήταν δεν ήταν ο Μεσσίας.

Θα έβρισκαν κάποιον άλλον, να χρίσουν στο μέλλον.

Τόσο φτηνή ιδέα είχαν για τον Μεσσία.

Και κάπως έτσι, φρόντισαν να Τον παραδώσουν στους Ρωμαίους να σταυρωθεί, για να ησυχάσουν.

Σίγουρα, όσοι αποφάσισαν να θανατώσουν τον Ιησού, δεν πίστευαν ότι είναι ο Υιός του Θεού, αλλιώς δεν θα Τον σκότωναν.

      Δυστυχώς για τους κακούς Εβραίους, τα προβλήματα δεν τελείωσαν με τη Σταύρωση του Ιησού, καθώς μετά από τρεις μέρες ήλθε η Ανάστασή Του. Εδώ, οι σταυρωτές βρέθηκαν προ εκπλήξεως. Τί να έκαναν, να ομολογούσαν το τραγικό σφάλμα τους ή να συνέχιζαν στην ίδια γραμμή; Η δεύτερη λύση δεν χρειαζόταν μετάνοια, την οποία ούτως ή άλλως δεν είχαν.

     Τώρα, τα μόνα όπλα που είχαν στα χέρια τους ήταν η συκοφαντία και το χρήμα, τα οποία συνδυάζονται άριστα.

Πληρώνουμε για να κλείσουμε στόματα (των φυλάκων του Παναγίου Τάφου) και συκοφαντούμε, για να επηρεάσουμε αρνητικά την κοινή γνώμη, για να μην πιστέψει ότι ο Χριστός αναστήθηκε.

Μελλοντικά όπλα του Σιωνισμού, με εξαιρετικά αποτελέσματα.

        Οι λίγοι, καλοί Εβραίοι μετά την Ανάσταση του Χριστού έγιναν Χριστιανοί.

Με αυτόν τον τρόπο έληξε ο χρόνος της Παλαιάς Διαθήκης και ήρθε η Καινή, η νέα συμφωνία με τον Θεό, που πλέον δεν έγινε μέσω του Μωυσή, αλλά του Χριστού.

Ο Ιουδαϊσμός πλέον ήταν παρελθόν, όχι γιατί ήταν άχρηστος, αλλά γιατί ήταν μια προσωρινή συμφωνία με τον Θεό, μέχρι να έρθει ο Μεσσίας.

      Τώρα που ήρθε ο Μεσσίας, συνάπτεται νέα διαθήκη, ανάμεσα στον Θεό και όλους πια τους ανθρώπους, όχι μόνο τους Εβραίους.

Έννοιες βαθυστόχαστες, που ποτέ δεν έγιναν αντιληπτές από τους υπόλοιπους Εβραίους, που προτίμησαν να μείνουν εκτός της νέας διαθήκης και να κρατήσουν επιφανειακά την παλιά, η οποία πλέον δεν ήταν σε ισχύ!

(συνεχίζεται)

Διόδωρος Ράμμος
Ἡ Σιών κατά τοῦ Σιωνισμοῦ
Μια ἑλληνορθόδοξη κριτική ἐναντίον
τῆς ἀόρατης δικτατορίας τῶν Σιωνιστῶν

Διαβάστε όλο το βιβλίο σε pdf  zion-vs-zionism

Κοινοποίηση άρθρου:
Κατηγορία: Εθνικά Θέματα, Νέα, Περί Αντιχρίστου, Ωφέλιμα

Σχετικά άρθρα