Δεν μπορεί κανείς να είναι με τη μισή καρδιά του Χριστιανός, αλλά μόνον ολοκληρωτικά ή καθόλου.
Η πίστη μας είναι μια πίστη που υποφέρει∙ και μέσα στον πόνο αυτόν συμβαίνει κάτι που βοηθά την καρδιά να δεχθεί την αποκάλυψη του Θεού…
Ο πόνος μπορεί να παράγει κάτι γνήσιο, ενώ η γεμάτη απολαύσεις ζωή μας εύκολα παράγει απάτη.
Ο πόνος, είναι η πραγματικότητα της ανθρώπινης κατάστασης και η αρχή της γνήσιας πνευματικής ζωής. Ο ίδιος ο Χριστός ήρθε σε μια ζωή πόνου και Σταυρού…. Οι ακόλουθοι του Εσταυρωμένου Θεού υφίσταντο διωγμούς και βασανιστήρια.
Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο, ξέρετε τί θα Του συνέβαινε; Θα Τον έκλειναν σε ψυχιατρείο και θα Τον υπέβαλαν σε ψυχοθεραπεία και το ίδιο θα έκαναν στους άγιους Του. Ο κόσμος θα Τον σταύρωνε σήμερα ακριβώς όπως το έπραξε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, διότι ο κόσμος δεν έχει μάθει τίποτα πέρα από το να κατεργάζεται ακόμη δολιότερες μορφές υποκρισίας…Λέμε ότι ζούμε σε χριστιανική κοινωνία, αλλά αυτό δεν ισχύει. Ζούμε σε μια κοινωνία πιο ειδωλολατρική και πιο εχθρική προς το Χριστό, από εκείνη στην οποία ο ‘ίδιος γεννήθηκε.
***
Η καρδιά του Ευγενίου (το όνομα του π.Σεραφείμ πριν γίνει μοναχός) έπασχε. Λαχταρούσε όπως πάντα τη Βασιλεία των Ουρανών, αλλά ήξερε ότι δεν είχε εκπληρώσει τον προορισμό του στη γη. Ενώ εξακολουθούσε να υπομένει μέσα του την ένταση αυτού του μαρτυρίου, μια ξαφνική κρίση έκανε πιο άμεσα αισθητή τη δύσκολη κατάσταση του. Το 1961 αρρώστησε απο ένα εντερικό πρόβλημα που του προκαλούσε τρομερούς πόνους. Αποφάσισε τότε να το κρατήσει μυστικό να υποφέρει σιωπηλά. Στο ημερολόγιο του όμως κατέγραψε τις έντονες αυτές σκέψεις για το μαρτύριο του:
Γιατί οι άνθρωποι διδάσκονται μόνο μέσα από τον πόνο και τα βάσανα και όχι μέσα απ΄την απόλαυση και την ευχαρίστηση; Πολύ απλά, διότι η ευτυχία και η ευχαρίστηση κάνουν τον άνθρωπο να συνηθίζει να ικανοποιείται με τα επίγεια αγαθά, ενώ ο πόνος και τα βάσανα ωθούν τον άνθρωπο ν΄αναζητά μια πιο βαθιά χαρά, πέρα απο τους περιορισμούς του κόσμου τούτου. Αυτή τη στιγμή πονάω αρκετά και επικαλούμαι το όνομα του Ιησού Χριστού• όχι απαραιτήτως για να ανακουφίσει τον πόνο αλλά για να είναι μαζί μου, όσο χρόνο υποφέρω, ο Χριστός – ο μόνος που μας βοηθά να υπερβούμε αυτόν τον κόσμο – και για να γίνει το θέλημα Του σε εμένα. Όμως σε στιγμές απόλαυσης δεν Τον επικαλούμαι: τότε είμαι ικανοποιημένος με όσα έχω και νομίζω ότι δεν χρειάζομαι περισσότερα. Για ποιό λόγο είναι αβάσιμη μια φιλοσοφία της απόλαυσης; Διότι η απόλαυση είναι φευγαλέα και αναξιόπιστη, ενώ ο πόνος είναι αναπόφευκτος. Στον πόνο και στο μαρτύριο μας μιλάει ο Χριστός • ο Θεός μας τα προσφέρει από καλοσύνη• ναι ακόμα, και το κακό – διότι μέσα απ΄ όλα αυτά παίρνουμε μια γεύση εκείνου που βρίσκεται παραπέρα, στο επέκεινα, αν πραγματικά υπάρχει αυτό που η καρδιά μας βαθύτατα επιθυμεί.
Όμως πόσο αμφίβολες θα ήταν αυτές οι υποθέσεις, πόσο στηριγμένες στο τίποτα – σε τίποτε άλλο παρά στην ανθρώπινη φαντασία – αν ο Χριστός δεν είχε έλθει για να μας δείξει• να δείξει σ’ εμάς που αλλιώς θα ήμασταν τυφλοί. (σ.279)
Πηγή: Ιερομονάχου Δαμασκηνού, π. Σεραφείμ Ρόουζ – Η ζωή και τα έργα του, Ά τόμος, εκδόσεις Μυριόβιβλός, Αθήνα 2006.
