Λίγο πριν να πλημμυρίσει κάθε κορφιάτικο σπίτι χαμόγελα κι ευχές ας δούμε ορισμένες κοινωνικές προεκτάσεις του φαινομένου «Άγιος Σπυρίδων».Η σχεδόν παραληρηματική αγάπη του Κερκυραίου για τον Άγιό του είναι κάτι πέρα και πάνω από τη στερεοτυπική ερμηνεία περί θρησκοληψίας.
Τόυτος εδώ ο ευλογημένος τόπος είναι λες κι έχει λαξευθεί σπιθαμή προς σπιθαμή απ΄τη λατρεία του ντόπιου για τον Άγιο Σπυρίδωνα.Έχει εγγραφεί ανεξίτηλα στο DNA του.Μια ιδιότυπη σχέση ανταποδοτικής και ένθεης μέθεξης είναι εκείνη που συνταράσσει την ψυχή σου κάθε φορά που αντικρίζεις το Ιερό του Σκήνωμα.
Θαρρείς πως ξέρει τις σκέψεις σου,πως απεκδύεσαι οσίως και πανευλαβώς μπροστά του,πως σ’ακούει ό,τι κι αν του ψιθυρίσεις αγγίζοντας στην κρύπτη τη λάρνακά του.Για ορισμένους η περιφορά ενός νεκρού εδώ και αιώνες σώματος μπορεί να ξενίσει ή και να φαίνεται μακάβρια.Για κάποιους μπορεί να σηματοδοτεί αποκλειστικά και μόνο εμπορική εκμετάλλευση.
Για άλλους όμως είναι ένα βαθύ άγγιγμα ψυχής,ένα καταπραϋντικό χάδι από το ευλογημένο χέρι του προστάτη τους.Είμαι Κερκυραίος σημαίνει ταυτίζομαι με τον Άγιό μου.Κι είναι αυτό από μόνο του συγκλονιστικά αλλόκοτο καθώς εκείνος δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Κέρκυρα όσο ήταν εν ζωή.
Όμως εσύ τον νιώθεις σε κάθε σου βήμα.Τον επικαλείσαι σε κάθε σου ανάγκη.Ξέρεις ότι είναι παντού.Στη σοδειά του Κερκυραϊκού ελαιώνα,στις λαμπρόκαρπες μηλιές που περιγράφει ο Όμηρος για το νησί των Φαιάκων,στις βαρίσκιωτες συκιές του Σολωμού.
Τον συναντάς στους ήχους του Adagio,στους προμαχώνες του Σαβορνιάν,στο άγαλμα του Καποδίστρια,στις μυρωδιές της πλατείας Λεμονιάς.Το αποτύπωμα του «διχαλογένους γέροντος» με το σκούφο είναι χαραγμένο ακόμα και στο φευγιό σου σε άλλους τόπους,μακρινούς.
Πάντοτε τον μνημονεύεις.Τον παίρνεις μαζί σου.Αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού σου.Στη φοιτητική σου ζωή,στο στρατό,στο νοσοκομείο για την επίπονη βάσανο της χημειοθεραπείας.Η σχέση αυτή δεν εξηγείται,δεν ερμηνεύεται,δεν τεκμηριώνεται με την ανθρώπινη λογική κι ούτε εγκλωβίζεται σ’αυτήν.
Πρόκειται για κάτι ολωσδιόλου μυστικιστικό,μεταφυσικό,σχεδόν κοσμογονικό.Αυτός ο αγράμματος γεράκος που αγαπούσε τους αμαρτωλούς γίνεται ένας διακριτικά συμπορεύομενος προστάτης της ζωής σου.
Κι αυτό δε στο δείχνει.Δε χρειάζεται.Απλά το νιώθεις.Είσαι βέβαιος γι’αυτό. Αποκτάς μια αδιαμεσολάβητη σχέση μαζί του,πέρα ως πέρα ζώσα,καθαρτική,βαθύτατα λυτρωτική.
Είναι το αμάραντο άνθος της παιδικής σου αγνότητας κι εσύ ο τυχερός κληρονόμος της απέθαντης περιουσίας του.Κι όλα αυτά είτε πιστεύεις είτε όχι…Κι αυτό το τελευταίο σηματοδοτεί από μόνο του την πιο τρανή απόδειξη της συνταρακτικά καθολικής του επιρροής.
Είναι ο Άγιος μας…Ο Άγιος Σπυρίδων…
Αλέξανδρος Σουλιώτης-Φιλόλογος
