Ο Άγιος Συμεών ο Δίκαιος ο Θεοδόχος

Το 280 π.Χ. ο Πτολεμαίος ζήτησε από τους Εβραίους την Παλαιά Διαθήκη, ώστε να μεταφραστεί στα αρχαία ελληνικά. Οι Εβραίοι αρχικά δεν δέχτηκαν, αλλά τελικά ενέδωσαν και έδωσαν την Παλαιά Διαθήκη. Συμφώνησαν να βρεθούν 36 Ελληνομαθείς Εβραίοι και 36 Εβραιομαθείς Έλληνες και ανά δύο θα ερμήνευαν τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης. Ήταν οι λεγόμενοι Εβδομήκοντα Πατέρες.

Και συνέβη το εξής παράδοξο: Παρόλο που οι δυάδες μετέφραζαν η κάθε μια ξεχωριστά, διαπίστωσαν ότι όλοι έκαναν την ίδια μετάφραση!!!

Αυτό αποδεικνύει ότι το Πνεύμα το Άγιο τούς φώτισε. Αν δεν γινόταν αυτή η προσπάθεια, δεν θα είχαμε σήμερα Παλαιά Διαθήκη, διότι, εκ των υστέρων, ο ναός του Σολομώντα κάηκε το 70 μ.Χ. από τον Τίτο και μαζί με τον ναό κάηκε και το εβραϊκό κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης που φυλασσόταν εκεί.

Οι Εβραίοι, εν τω εγωισμώ τους, δεν ζήτησαν μέχρι σήμερα από τους Έλληνες το μεταφρασμένο κείμενο, ώστε να το μεταφράσουν στη γλώσσα τους. Και τί έκαναν; Μάζεψαν ό,τι αρχέτυπα είχαν και έκαναν την εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη.

Η παράδοση αναφέρει ότι και ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος υπήρξε ένας από τους Εβδομήκοντα. Λέγεται, όταν μια μέρα ερμήνευαν το χωρίο του Ησαΐα, ότι ο Ιησούς θα γεννηθεί από Παρθένο, ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος είπε ότι «μπορεί να το μεταφράζω αυτό, αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί και να γίνει».

Και φτάνοντας σε ένα ποτάμι, έβγαλε το δαχτυλίδι του και το πέταξε στο ποτάμι, λέγοντας: «Όσο είναι δυνατόν το δαχτυλίδι αυτό να γυρίσει στο χέρι μου, άλλο τόσο είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί αυτό που μετέφρασα, ότι θα γεννήσει μια Παρθένος». Την άλλη μέρα ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος ψώνισε ψάρια και μέσα στα σπλάχνα των ψαριών, βρήκε το δαχτυλίδι του! Σύμφωνα με μια άλλη παράδοση, όταν είχε πει ότι είναι αδύνατον να γίνει αυτό, να γεννήσει μια Παρθένος, δέχτηκε αοράτως ράπισμα και του είπε μια φωνή: «Όχι μόνο θα γίνει αυτό, αλλά και θα πάρεις το μωρό στα χέρια σου και δεν θα πεθάνεις, αν δεν γίνει αυτό».

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας †

Ο Συμεών ήταν άνθρωπος δίκαιος και ευλαβής, «προσδεχόμενος παράκλησιν του Ισραήλ». Ήταν άνθρωπος κατά την φύση, αλλά στην αρετή άγγελος, άνθρωπος συναναστρεφόμενος με ανθρώπους, αλλά συμπολιτευόμενος με αγγέλους. Το Άγιο Πνεύμα του είχε αποκαλύψει ότι δεν θα πεθάνει προτού αξιωθεί να δεί τον Χριστό και να Τον κρατήσει στην αγκαλιά του.

Η Θεοτόκος κατά τον Άγιο Αθανάσιο, του είπε: «Δέξαι γεραρώτατε άνθρωπε, τον προς σε μάλλον η προς εμέ την τεκούσαν νυν επειγόμενον· δέξαι τον σε ποθούντα μάλλον η Ιωσήφ· δέξαι τον δευτέραν της σης φιλίας την προς εμέ την μητέραν στοργήν, ως έοικε λογιζόμενον· δέξαι, και, ως βούλει, του ποθουμένου καταπόλαυε». Και αμέσως μετά απέθεσε στα χέρια του Πρεσβύτου Συμεών τον Κύριο.

Ο Συμεών «σκιρτά και αγγαλιά, και λαμπρά και διαπρυσίω φωνή περί αυτού ανακέκραγε λέγων· ούτός εστιν ο ων και προών και αεί τω Πατρί συμπαρών, ομοούσιος, ομόθρονος, ομόδοξος, ομοδύναμος, ισοδύναμος, παντοδύναμος, άναρχος, άκτιστος, αναλλοίωτος, απερίγραπτος, αόρατος, άρρητος, ακατάληπτος, αψηλάφητος, ακατανόητος, ατέκμαρτος. Ούτός εστι της πατρικής δόξης το απαύγασμα, ούτός εστιν ο χαρακτήρ της πάντως συστάσεως, τούτο το φως των φώτων, εκ πατρικών ανατέλλον κόλπων».

«Είδε δε ο Συμεών και τον Δεσπότην επέγνω και την εαυτού απόλυσιν. Τι λέγων; Νυν απολύεις τον δούλόν σου δέσποτα κατά το ρήμά σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, επειδή προώρισε προ των αιώνων ο νυν γαλακτοτροφούμενος, ο υπό των χειρών μου βασταζόμενος του μη ιδείν με θάνατον πριν ίδω τον Χριστόν Κυρίου».

Ο Συμεών προείπε στη Θεοτόκο όσες έμελλε να υποστεί πικρίες και ότι ο Κύριος θα ήταν «εις σημείον αντιλεγόμενον». Στο σημείο αυτό γράφει ο Άγιος Αμφιλόχιος, Επίσκοπος Ικονίου: «Του Συμεώνος ειρηκότος περί του Κυρίου εις εξάκουστον των παρθενικών ακοών το· ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και, ηγανάκτησεν εικός η μήτηρ του Κυρίου κατά του Συμεώνος λέγουσα προς αυτόν· Ουκ οίδας τι διαγορεύεις άνθρωπε. Επί τον Χριστόν σκυθρωπά καταγγέλλεις; Ουκ οίδας την σύλληψιν του παιδίου και ως περί κοινού τόκου σημείον αντιλογίας μηνύεις. Ουδεμία πτώσις εν αυτώ, ύψωσις δε πολλή και συγκατάβασις τοις ευεργετουμένοις. Τι ούν ουκ ευλογείς φάσκων· ιδού ούτος κείται ουκ εις πτώσιν, αλλ’ εις ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ· διά τι δε και λέγεις σημείον αντιλεγόμενον; Ο δε Συμεών προς την παρθένον· αρκεί σοι, παρθένε, το μητέρα σε κληθήναι· ικανόν σοι το τροφόν ευρεθήναι του τρέφοντος τον κόσμον· μέγα σοι το σαρκί βαστάσαι τον τα πάντα βαστάζοντα. Ο εν σοι νυν Χριστός κατοικήσας και εν εμοί νυν ο αυτός τα περί αυτού λαληθήναι παρεσκεύασεν ότι ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ· εις πτώσιν των απίστων Ιουδαίων, εις ανάστασιν δε των πιστευόντων εθνών… σημείον αντιλεγόμενον τον σταυρόν προσαγορεύσας».

Ο Συμεών ο Θεοδόχος κοιμήθηκε ειρηνικά. Η Σύναξή του ετελείτο, μαζί με της Προφήτιδος Άννας στο Αποστολείο Ιακώβου του Αδελφοθέου, που ήταν παρεκκλήσιο του ναού της Θεοτόκου Ευουρανιωτίσσης.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Τον Ύπερθεον Λόγον σάρκα γενόμενον, ενηγκαλίσω ως βρέφος εν τω Ναώ του Θεού, Θεοδόχε Συμεών Πρεσβύτα ένδοξε· όθεν και Άννα η σεπτή, ανθομολόγησιν αυτώ, προσήγαγεν ως Προφήτις· όθεν υμάς ευφημούμεν, οία Χριστού θείους θεράποντας.

Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.

Ξυνωρίς η ένθεος, χαρμονικώς ευφημείσθω, Συμεών ο Δίκαιος, συν τη Προφήτιδι Άννη· ούτοι γαρ, ευαρεστήσαντες τω Κυρίω, ώφθησαν, του σαρκωθέντος Λόγου αυτόπται· τούτον γαρ καθάπερ βρέφος, είδον αξίως και προσεκύνησαν.